Leden

wie durft te verdwalen vindt nieuwe wegen

Ik begeleid organisaties en mensen bij verandering, in voorbij groeien aan gedrag dat niet meer dienend is.

Interesse in mensen en gedrag, het is er eigenlijk van jongs af aan altijd al geweest. Kijk ik terug, dan zie ik een nieuwsgierig jongetje dat oprecht geïnteresseerd – en gevoelig – is voor hoe het met mensen gaat en wat ze op dat moment bezighoudt. Dat is nooit weg gegaan. Het heeft mijn eerste stappen in werk beïnvloed. Later, toen ik me verder ontwikkelde in ‘mensenwerk’, kwam daar de interesse voor leren, samenwerken en groei bij. De vraag is altijd: hoe kan ik mensen leren over keuzes voor zichzelf, die hen meer autonomie, energie en vreugde brengen.

Luisteren en werken zonder oordeel, vormen de basis van waaruit ik werk. Vertrouwen in de ander, oprechte interesse, humor en lichtheid/relativeren zijn delen in mij, die ik goed ken. Het verhaal en de behoefte van de ander vormen mijn vertrekpunt. Om vandaar uit verbinding te maken. Soms als coach voor persoonlijke of teamontwikkeling, een andere keer als adviseur of sparringpartner.

Graag zet ik een ‘systemische bril’ op waardoor patronen – in de onderstroom – inzichtelijk worden en helderheid ontstaat over waar zaken blokkeren of vastlopen. Zo kunnen we het goede behouden en kijken waar groei mogelijk en gewenst is. Dat betekent ook stoppen met symptoom bestrijding en zicht krijgen op wat er écht te doen is. Zo wordt het ontwikkelpad voor mens en team duidelijk. Ik bied handvatten, tools en ‘veilige’ houvast en daag uit om dit pad te verkennen en nieuwe ervaringen op te doen.

Waarom? Ik geloof in meer samen doen, meer in verbinding zijn en dat leren en plezier ‘hand in hand’ gaan. Het is mijn overtuiging dat organisaties, die in staat zijn om mensen werkelijk te (ver)binden met zichzelf en anderen, de organisaties zijn van de toekomst. Zij scheppen een werkomgeving waar mensen kunnen leren en het beste uit zichzelf halen.